Gece-Gündüz Camda Beni Bekler...

Biricik kedim Nimbus, bizim evin efendisi... Hatta evin hanımı diyebiliriz...

Ne de olsa evde yaşayan o. Ben misafir sayılırım. Geceden geceye uyumaya gidiyorum sadece.

O da sağolsun her gece kapıda karşılıyor beni. Buyur ediyor içeriye. Üç beş muhabbet ediyoruz.

Çenesi pek düşüyor akşamları. Ne yapsın tüm gün konuşacak kimse yok evde.

Sıkılıyor haklı olarak. Başlıyor anlatmaya... Anlatacak ne varsa...

Bence anlatmaktan ziyade söyleniyor. Kapris yapıyor. İlgi çekmeye çalışıyor.

Sanmayın ki derdi yemek. Tabağına doldurduğum mamanın yüzüne bile bakmıyor.

Takılıyor peşime. Ben salona o salona, ben tuvalete o tuvalete. Ben yatmaya o yatmaya.

Maksat beraber olmak. Ne kadar yanımda olsa o kadar kar sayıyor kendine.

Çünkü biliyor ki ben sabah yine gideceğim. Gece yarısından önce de dönmeyeceğim.

Tüm gün tek başına kalacak evde. İyi bir ev sahibi olduğu için misafirene gereken özeni gösteriyor kendince. Sohbet ediyor, sürtünüyor, ne yaparsam yapayım bana refaket ediyor.

Birlikte yatıp birlikte kalkıyoruz. Uyurken de temas önemli. İllaki vücuduma deyecek vücudü.

Sabah saat çalana kadar rahatsız etmiyor beni. Yataktan bile kalmıyor.

Ama ne zaman ki çalar saat çalıyor. Hemen uyanıyor.

Uyanmakla da kalmıyor beni de uyandırmaya çalışıyor. İşe geç kalma der gibi.

Üstüme çıkıyor. Yüzümü yalıyor. Saçımı çekiyor. Patisiyle burnuma dokunuyor.

Artık uyandırana kadar elinden ne gelirse yapıyor.

İşe gitme vakti geldiğinde de, kapıya kadar geçiriyor beni.

Sonra ev onun. Ne yapar tüm gün bilinmez. Yemek ve temizlik yapmadığı kesin ama :)

Eski evde beni camda beklerken bulurdum onu. Beni sokakta görünce bağırmaya başlardı.

Burada camı görme imkanım yok. Ama beni dört gözle beklediğini biliyorum.

Apartmandan içeri girince sesini duyuyorum. Taaa giriş katına kadar geliyor sesi.

Benim gerdiğimi nereden anladığı ise bir muamma.

Şu anda saat 22.00. Bekliyordum kızım yine beni.

Ama daha çoook bekleyecek çünkü işim çoook :(